مدتی نخواهم بود . می خواهم با ساموئل باشم . توی آخر بازی نوشته بود : یه روز می شینی که پا شی اما وقتی می خوای پا شی می بینی دیگه نمی تونی پا شی... . می خواهم چند وقت بگویم خداحافظ و بنشینم . بنشینم و همه چیز را بشنوم . با ساموئل . فعلن خداحافظ بقیه .
برگ ها روی هم و من که حالا خیلی خودم را می چرخم . می گویم : سه...دو...یک... . فلاش . سر پایین و سه تار و پشت سر حسین علیزاده توی قاب با تار . اما یک مشکی با نقطه های نقره ای . با خودم می گویم این عکس ها همه اش را نمی گیرند . دوربین روی میز . پا هایم زیر پا ها . حرکت... .
طرف های ساعت هفت هفت و نیم بود که برای بچگی هام گریه کردم . بعد هم بلند شدم و توی آشپزخانه هی نشستم و گریه کردم و سیگار کشیدم . دیدم هیچ چیز و هیچ کس عین این آدم های اندک دور و برم نیست که اینقدر صادقانه دوستم بدارد و دوست داشته شود . می خواهم همه ی کلمه ها را جمع کنم و در گوشی به همه شان بگویم یک چیز است که فقط شما می دانید و هیچ کس دیگر نمی داند . حتا همین آدم های دوست داشتنی دور و برم . بعد هم که دوباره همه ی آدم های دوست داشتنی خواب رفته توی اتاق را دید زدم و پاکت دوم آن شب که تمام شد ، گوشی را برداشتم ، عکس های پاییز را دیدم ، سرم را گذاشتم روی کیف ام و طرف های نه بود که خواب ام برد . حالا دارم بلند بلند روی میز این کافی نت خوشکل بالا می آورم خودم را . چیزی نمانده بود...
فکر کردم آثار مشروب دیشب و دیر خوابیدنم است . اما نمی دانم چرا همه چیز غیر واقعی به نظر می رسد . من اینجا توی آپارتمانم توی مرکز علم و ترقی توی نیویورک سیتی از خواب که بلند شدم فهمیدم زندگی قبلیم را در خواب دیده ام .یک زندگی که نمی دانم چطور از آن اسم ببرم . کمی غیر انسانی است اگر بخواهم بگویم زندگی بدی بود یا حتی زندگی خوبی بود .
یک حلقه ی دوستی عمیق بود . بین من و افرادی که حالا کمی شان را خوب می شناسمشان و مطمئنم هیچ وقت نمی توانسته ام با آنها دوست بوده باشم . تنها هجده دقیقه وقت دارم تا دوش بگیرم و به شرکت بروم . به سارا فکر کردم . حالا دو ماه است که دوست دخترم است و قرار است تا دو ماه دیگر تمام کنیم . می خواهد به آریزونا برود و با پسر عمویش ازدواج کند .سارا توی زندگی قبلیم فقط یکی از دوستان دورم بود . یک آشنایی دورادور و رسمی . نمی دانم . مستخدم شرکت در طبقه ی بیست و هشت و مدیر داخلی شرکت در زندگی قبلی یعنی چیزی که توی خواب دیدم از صمیمی ترین دوستانی بودند که داشتم . حالا از هیچ کدامشان خوشم نمی آید .
آدم آپارتمان طبقه ی پایین را هم می شناختم . حالا یک قاتل و قبلن یک حسابدار . خدای من . چطور می توانم این را به او بگویم که زمانی با او دوست بوده ام . یک قاتل زنجیره ای . نه . نه .با دوربین اش قرار است طعمه ی بعدی ش را انتخاب کند . از آپارتمان روبرو . و می دانم همان دختر موزیسین است . همان پیانیست چشم قهوه ای . خدای من . من چرا اینقدر خودم را نمی شناسم . باید به پلیس خبر بدهم . نه . نه . احساس می کنم باید به یک گاو باز توی اسپانیا زنگ بزنم . گاوبازی که قبلن خیلی دوستش داشتم . قبلن یعنی توی زندگی قبلی . اوه خدای من . احساس دیوانگی می کنم . من چطور گاو باز را می شناسم . باید به دیدنش بروم . دختر آپاتمان روبرویی جانش در خطر است . اسم قشنگی توی زندگی قبلی داشت . توی زندگی قبلی که عاشقش بودم . اه خدای من خدای من چرا همه چیز اینطوری ست... .
نظرات شما پس از تائید...
از سر شب دختره شروع کرد به اس ام اس دادن که این پسره فلان و بهمان . فلان و بهمان پسره را می دانستم هیچی نیست . پیش خودم گفتم نگاهشان بیفتد به هم ، همه چی را مثل آب خوردن می فرستند هوا و دوباره روز دوست داشتن از نو و روزی از نو . بعد از ظهر همان شب ،حالم خیلی رو به راه نبود . این شد که کیف را مثل همیشه با دو سه تا کتاب توش ، انداختم رو کولم و زدم بیرون . وسط های کوچه یادم افتاد کلاه لاکرداری را نگذاشتم سرم . برگشتم .
عصر و غروب این شهر آنقدر گاهی وقت ها توی هم می رود که نمی فهمی با کی بودی چی گفتی چی شنیدی و چی خواندی . از غروب که بگذرد سیگار زود به زود تمام می شود . پاکت را از دست یارو گرفتم ، پانصدی را گذاشتم با یک صدی و شروع کردم به چیدن سیگار ها داخل جعبه سیگار مشکی م .
مجبورم دوباره برگردم به شب . بعد از اس ام اس های بره آهو رفتم تو حیاط سیگار کشیدم و برگشتم . یک ساعت بود می خواستم زنگ بزنم به پاییز و این صفحه ی گریه را بگذارم و با هم گوش کنیم و بعدش بخوابم . " با هم " را که می نویسم ، ذهنم طرف هیچ شگرد داستانی نمی رود و این حضور بی چون و چرای من داخل این نوشته است . بعد از اینکه بابا نماز شب و بعد صبح اش را خواند و من هم حسابی دلم را خالی کردم ، گوشی بی سیم بی شارژ را پرت کردم کنار اتاق و افتادم رو تخت .
حالا اصلن به این خاطر نوشتم که هنوز انگشت به فلان جا مانده ام که چرا با اینکه دیشب فقط داشتم به حس مالکیت داشتن و بودن و همراهی و آهن ربای مرکزی وجود دو نفره فکر می کردم و بالای سرم عکس بکت و مارکز بود ، خواب دیدم رفتم کله پزی و فقط دو هزار و چارصد تومن پول دارم و دارم پاچه و چشم و آبگوشت مغز سفارش می دهم و دلم عجیب بناگوش و زبان می خواهد و پول اش را ندارم . امروز همه اش تصویر یک جفت پاچه ی روغن چکان جلوی چشمم بود .
فرقي نمي كند . اينجا و آنجا . فقط بايد بلد باشي با پاريس برقصي . آهنگ بپيچد توي هوا و تو دست هايت را باز كني و چشم ها را ببندي . حالا همه ي چشم ها بسته مي شود . مي تواني توي يك آپارتمان باشي ، تنها ، و خيابان سنگ فرش و پاريس . مي تواني مرد باشي يا يك زن . مي شود اصلن موهات را زيتوني كني و چند تار موي سفيد هم بيندازي تنگش . چكمه هاي قهوه اي بپوشي و شال سياه . مي شود با يك باراني و سيگار و ريش هاي دو روز نتراشيده باشي و بچرخي توي خيابان هاي پاريس يا قم يا تهران يا باران يا رشت . فقط بايد بلد باشي با پاريس برقصي .
والس . دست هاي توي هم قفل شده و سر هاي نزديك . مي ترسم با زمين بچرخم اما مي چرخم و ساز خودت را بزن ، پاريس ! كوچه به كوچه دنبال سقف بايد بگردي . حالا بگو ، پاريس من ! موهاي تو زيتوني هم مي شود و موهاي من بيشتر نيست مي شود . اينطوري همه با همه مي رقصند با پاريس .
" چشمات و ببند و مشتتو باز كن " و " گل و پوچ هر دو تاش گله . گلي كه طعم شير و شكلات مي ده "
تمام عمرم را دنبال سقفي مي گردم كه باران بيايد ، سيگار باشد ، بستني بخورم ، پاريس هم بنوازد و تو . تمام عمرت را دنبال سقفي مي گردي كه چتر نباشد و خيس باشد و شير و شكلات و بستني و سيگار و جعبه سيگار مشكي من . حالا هي مي چرخم مي چرخم مي چرخم مي چرخم مي چرخم و تمام دنيا انگاري مي چرخد با تو و پاريس و من...